روایتی‌ست از زندگی و کار «معصومه عطایی» که یک سال و نیم پس از جدایی از همسرش، توسط پدر شوهرش مورد حمله‌ی اسیدپاشی گرفته. معصومه بینایی چشمانش را از دست داده. او برای گرفتن حق حضانت تک فرزندش تلاش می‌کند. در این مسیر، معصومه با چند قربانی دیگر اسیدپاشی آشنا می‌شود.

معصومه از یک سو، با بررسی قوانین علیه اسیدپاشی و قوانین حمایتی؛ خلاءهای قانونی و اجتماعی را به چالش می‌کشد و از سوی دیگر با انجام کارهای هنری سعی دارد حس زندگی و امید را در خود تقویت کند.