درباره‌ی چهارمین دوره‌ی جشن هنر شیراز است که با موضوع «آیین و نیایش» در سال ۱۳۴۹ برگزار شد.

فیلم با صدای شهرفرنگی آغاز می‌شود که مردم را به تماشای جشن هنر شیراز دعوت می‌کند. پس از ‌آن «فرح پهلوی» از پله‌های جایگاه ویژه بالا می‌رود و در جایگاه می‌نشیند. بخشی از نمایش «ویس و رامین» را می‌بینیم و پس از آن یک تعزیه اجرا می‌شود. در میان این برنامه‌ها، دو کودک پسر و دختر در فیلم هستند که شبیه راوی هر سکانس(تکه) از فیلم را بهم پیوند می‌زنند. بچه‌ها بیرون محوطه روی نیمکت نشسته‌اند یا به سمت حوض بزرگی می‌دوند، بهم آب می‌پاشند، دختر به «امرت خان» گل می‌دهد. امرت خان می‌پرسد: «اهل کجایید؟ شیراز؟» پسر لبخند می‌زند. در پایان، بچه‌ها در مقابل شهرفرنگی زانو زده‌اند، شهرفرنگی می‌گوید تماشا کن! در بزرگی بسته می‌شود. نمای سیاهی دیده می‌شود. بچه‌ها چیزی نمی‌بینند. هر دو می‌ایستند. دختر می‌گوید: «این که توش چیزی نیست.» شهرفرنگی: «همینه که می‌بنیی برادر، همینو تماشا کن!» «این‌جا شیراز است، جشن هنر رو تماشا کن!» «تماشا داره برادر من!» بچه‌ها به شهرفرنگی پشت می‌کنند و دور می‌شوند.

بخش‌هایی از این برنامه‌ها، در «شیراز ۷۰»، به ترتیب نمایش داده می‌شود: ویس و رامین نوشته‌ی «مهین تجدد»، کارگردان «آربی اُوانسیان»، تعزیه مسلم کار «پرویز صیاد»، همنوازی «راوی شانکار» نوازنده‌ی سیتار و «الله رکا» نوازنده‌ی طبله، نمایش «کلفت‌ها»‌ نوشته‌ی «ژان ژنه» کار «ویکتور گارسیا»، کوارتت جولیارد، باله ملی سنگال، اجرای امرت خان نوازنده‌ی سیتار، نمایش «آتش» کار «ویکتور گارسیا» از گروه نان و عروسک.